Ástarvikan

Vafalaust hafa flestir heyrt því fleygt að nú sé nýyfirstaðin ástarvikan í Bolungarvík, eins og svo oft eru skoðanir manna misjafnar og láta sumir stærri orð falla en aðrir og er það bara eins og það er og hefur jafnan verið. Sjálf hef ég furðu lítið orðið vör við áþreifanlega tilvist hennar og er satt að segja heldur skeptísk á títtnefnt framtak.

Þrátt fyrir að ég sé sannfærð um það að þessar uppskeruhátíðir, sem virðast nú eiga sér stað á nánast hverjum einasta útnára skersins okkar, séu bæjarbragnum afar hollar þá er ég ekki viss um að svo eigi við núna. Til þessa höfðum við markaðsdaginn og tókst þá afar vel til.

Þó ég vilji síður lasta neinn sem að þessu kemur þá þykir mér það að setja upp dagskrá undir yfirskini ástar jaðra við tvískinnungshátt þegar málum er eins háttað og þeim hefur verið hér nýverið. Þótt að ég teikni rauð hjörtu elska ég ekkert meira fyrir vikið, ekki frekar en ég næ að vera strákur með því að troða mér í jakkaföt.

 Ég er hvergi nærri alvitur um ástina, kannski bölvaður krakki í þeim efnum en ég hef alltað séð hana sem eitthvað sem á að vera hreint. Minn skilningur er svona:

Ástin er eitthvað sem ég hef séð í brúðkaupum sumarsins; þegar fólk ákveður að það sé búið að finna einu manneskjuna sem það getur hugsað sér að verja ævinni með. Ástin er að vera reiðubúinn að fórna öllu fyrir velferð einhvers annars, hvort sem um er að ræða maka eða barn. Ástin er að vera náunganum góður og að virða hann. Ástin er að standa við orð sín eftir fremsta megni, og að taka ábyrgð á því þegar það klikkar. Ástin er að grenja þegar maður kveður kæran vin eða stendur frammi fyrir endurfundum við hann. Ástin er að finna svo mikið til þegar einhver deyr að mann næstum langar að deyja líka. Ástin er ekki að flagga rauðu hjarta framan í fólk sem þú hefur verið að munnhöggvast við og særa með neðanbeltisskotum eða rógburði. Það særir mig að hugsa til þess að það sé einmitt sú hegðun sem hefur verið allt of áberandi hér nýverið og því foratta ég hugmyndir um að koma öll saman og tala um ást.

Væri ekki nær að slíðra sverðin og huga að sviðinni jörð? Koma saman og leita sátta? Kannski kemur ástin með tímanum, um það er svo sem ógjörningur að segja en eitt er víst að á undan ástinni þarf að koma viljinn til skilnings, þrautseigju og umburðarlyndis. Á undan ástinni hlýtur að þurfa að koma velvild og hana finnst mér oft of erfitt að sjá.

Athugasemdir

[Magnús Már Jakobsson 21.8.2008 kl. 16:10]

Sæl María Elísabet

Ég hefði ekki getað orðað þetta betur og er hjartnlega sammála.

kv Magnús Már Jakobsson

[Katrín, 23.8.2008 kl. 00:22]

Þú ert vitur kona