Ég tók skottúr suður til Reykjavíkur í vikunni. Tilefnið var nú bara að funda stuttlega með stéttarfélaginu mínu; þótti mér sá fundur ganga helst til mikið út á það að mála ákaflega svarta mynd af lífinu og tilverunni. Það var þó helst Steingrímur J. sem fann einhverja ljósa punkta á meðan hann hélt tölu yfir okkur, hálf ískrandi af tilhlökkun yfir því að komast aftur yfir á Alþingi - enda þá orðið nokkuð ljóst að aðeins væru nokkrar klukkustundir eftir af setu Davíðs í Seðlabankanum.

Mér finnast þessar eilífu tölur um að hann verði að víkja löngu orðnar sérkennilegar og nánast farnar að ilma af þráhyggju. Vísast var kominn tími á breytingar en mér þykir sérkennileg öll sú orka, fyrirhöfn og allur sá illa nýtti tími sem fór eingöngu í þetta eina verkefni. Það lá við að kreppan gleymdist á meðan fólk hataðist út í Davíð - nú verðum við sennilega að fara að skoða helvítis stöðuna aftur og finna einhvern annan til að bölsóttast út í. Kannski snúum við okkur aftur að útrásarvíkingunum. Hver veit. Ég hef satt að segja skammarlega litla skoðun á þeim efnum, væri frekar reiðubúin að nota þá takmörkuðu orku sem ég hef þegar að stjórnmálum kemur í eitthvað annað og meira en að eltast við sökudólga einhvers sem ekki verður til baka tekið. Ég er soddann krakki í hugsun þessa dagana að ég hef allt að því barnslega trú á því að með vinnu og visku troðum við þessum ljótu tímum aftur fyrir okkur. Það er þá bara vonandi að mistök, og þá meina ég mistök allra, verði á blöð sögunnar skráð svo við e.t.v. lærum af þeim.

En hvað sem öllu kreppuhjali líður þá halda Reykvíkingar á að vekja mér kátínu. Ég settist upp í leigubíl í gærmorgun og bað bílstjórann af miklu öryggi að stefna á Hlemm, vissi nú að áfangastaður minn væri á mörkum Grettisgötu og Rauðarárstígs og ég sagði honum það þegar hann spurði hvort ég ætlaði að taka strætó þaðan. Umferðin hægði eitthvað örlítið á okkur svo ég tók upp kurteisishjal um veðrið sem varð þá til þess að hann spurðist fyrir um það hvaðan ég væri. Eins og ávallt svaraði ég því kát og stolt að ég væri frá Bolungarvík.  "Nú, jæja vinan... og hefur þú komið til höfuðborgarinnar áður?" Spurði þessi kostulegi bílstjóri. Að sjálfsögðu hló ég við, enda þótti mér ég þegar hafa sýnt fram á nokkra þekkingu á Reykjavík, og játti því. "Það er nú ekkert hlægilegt, það er til fullt af fólki sem hefur aldrei farið út fyrir sinn heimabæ." Vissulega er það rétt hjá honum en tilfellið er eins og ég sagði honum að "líklega heita rúm 90% þeirra Reykvíkingar".

Ég held að maðurinn hafi séð gúmmítútturnar mínar og gert ráð fyrir að ég væri afdalameri í mínu fyrsta kaupstaðarleyfi. 

Síðast þegar ég skildi við hana Mónu mína höfðum við náð sáttum eftir örlitlar hamfarir á ströndinni. Allt hafði fallið í ljúfa löð hjá okkur enda vill til að brennt barn forðast eldinn... - eða hvað?

Það er auðvitað bölvuð fásinna eða helber lygi - allavega þegar ég á í hlut. Stuttu eftir strandblakið fór ég heim í jólafrí svo blessunin fékk frí frá mér í nokkrar vikur en þegar ég lenti aftur á eyjunni grænu leið ekki dagur án ævintýra.

Þegar við heimkomu skruppum við Ryan í smá ökuferð;

Þar sem við vorum nú ekki búin að hittast svo vikum skipti höfðum við um ýmislegt að spjalla og því var það rétt á milli hláturroka sem mér varð litið á veginn. Því gætti ég ekki alveg nógu vel að mér og áður en ég vissi af var ég komin á helvítis ströndina - AFTUR. Ég vil að sjálfsögðu koma því á framfæri að ég vildi koma mér á brott áður en til átaka kæmi á milli Mónu og sandhólanna en nei, það mátti ekki. Karlmaðurinn vildi endilega fá að taka smá rallí. Full efasemda hleypti ég honum þó í bílstjórasætið enda hafði ég tímabundið skellt loku fyrir minningar um það hversu illa hann kunni að koma bíl af stað án þess að þenja og spóla. Á meðan hann spólaði Mónu mína dýpra og dýpra ofan í sandinn stóð þvermóðska hans (sem hann er ríkur af) í ströngu við að meina honum að leifa mér að sjá hvort einhverju yrði bjargað. Því fór sem fór - AFTUR. Að þessu sinni var sandurinn þurr og við órafjærri sjónum. Því tók uppgjöfin ekki við strax heldur tveir klukkutímar af mokstri, andvörpum og brjálæðislegum hlátri. Allt kom þó fyrir ekki svo við hringdum á flóttataxa og fékk því stúlkan mín næturstað á ströndinni - AFTUR.

Ég hafði tekið vilyrði af vinkonu minni, eftir að heim kom, um að hjálpa mér við það daginn eftir að draga Mónu mína upp, þess gerðist þó ekki þörf.

Um tíuleitið var dinglað í Makró, sem gerðist þar sjaldan svo snemma dags. Mér var líka heldur betur brugðið þegar ég sá vígalegan lögregluþjón tvístíga á tröppunum hjá mér; "So, errr.... your car is stuck at the Portstewart beach". Ég skeit á mig! Hann var þó glaðhlakkalegur og virtist bara vilja gera grín að mér eins og hann vissi að þetta væri ekki í fyrsta sinn sem þetta hafði komið upp á. Hann sagði mér það að bíllinn yrði dreginn upp klukkan 11 og ég þyrfti að vera á staðnum. Því næst þrástagaðist hann á nafninu mínu og sagði að hann þyrfti greinilega að leggja það á minnið. Það var ekki fyrr en síðar að ég fékk fregnir af því að á meðan ég var í jóalfríi hafi lögreglumaður verið búinn að kíkja þarna við til þess að spyrja hvort ekki hafi allt blessast með bílinn sem hafði verið fastur einn morguninn. Þegar ég sá nafnspjald sem hann hafði skilið eftir skildi ég loksins glósurnar frá honum. Flott, þetta var sem sagt sami lögreglumaðurinn að koma í annað sinn.

Þar hafði ég það í landi ofstækisfullra mótmælenda og IRA var ég, litla , saklausa og á köflum klaufska Mæja Bet að verða góðkunningi lögreglunnar.

Það er mikil Guðsmildi að ég skuli hafa fæðst til hóps dreifara, enda öllum ljóst að ekki gætir nokkurra áhrifa utan höfuðborgarsvæðisins, vegna ástandsins í þjóðfélaginu. Samfélagsleg ábyrgð er okkur landsbyggðarhyskinu óþekkt hugtak og höldum við bara áfram að lifa í barnslegri einfeldni og fáfræði aftan úr grárri forneskju á meðan hetjurnar í Mammonshelvítinu Reykjavík axla fyrir okkur og bera þær byrgðar - og svona líka glimrandi vel og tígulega.

Það vona ég sannarlega að kaldhæðni mín skili sér í skrifuðu máli, sem hún myndi gera væri ég að segja þessi orð upphátt- froðufellandi og hvumsa, við þá sem helst eiga skilið að heyra þau.

Ég get orðið svo þreytt á sjálfsvorkunnar- og fábjánahjalinu í fólki stundum.

"Úff núna væri sko bara loksins munur að búa bara úti á landi, allt þetta* hefur bara ekki nokkur áhrif á neinn nema okkur í Reykjavík".

* Þetta var það sem 'Reykvíkingurinn' kallaði ástandið í efnahagsmálum á Íslandi, eða eins og viðkomandi sá það efnahagskrísuna sem herjar nú á Reykjavík og Reykjavík eingöngu.

Þessi aleina setning hefði í sjálfu sér verið nóg til þess að ég hefði viljað gleypa í mig heilan lauk til þess að kæfa niður þá háværu og blóðugu bræði sem var að byggjast upp innra með mér. Bræðin var hinsvegar búin að vera að vaxa jafnt og þétt allar þær 14 klukkustundir sem ég var búin að sitja undir áhyggjuþvaðri tómra Reykvíkinga svo þessi setning var að öllum líkindum bara sú síðasta sem ég heyrði, og man skýrt, áður en ég datt inn í ómynnisland ergelsis og ógleði. Ég get svarið það að mér var tekið að svima undan kjaftæðinu í þessu fólki. Samt sat ég á mér.

Skyldi svo fara að einhver þeirra sem sátu til borðs með mér þegar þessi orð voru töluð, færi nú að  ramba hér inn og taka þetta til sín fylgja hér afsökunarbeiðnir;

• mér tekur það nærri að þú skulir ekki átta þig á því að heimurinn er stærri en rassgatið á þér

• mér þykir leitt að þú skulir láta sláandi lágar tölur af atvinnuleysi á landsbyggðinni sannfæra þig um að þar sé allt í uppsveiflu og að þú skulir ekki reyna að velta því fyrir þér af hverju atvinnuleysi þar eykst ekki þegar fjölmiðlar hafa spúið yfir okkur hörmungarsögum (oftast sönnum aldrei þessu vant) af fækkun starfa undanfarin ár

• mér þykir leitt að þú áttir þig ekki á því að þegar störfin eru tekin þá fer fólkið og að þú getir ekki einu sinni fengið þig til að skoða samhengið á milli atvinnuleysis í Reykjavík og fólksflótta af landbyggðinni

• mér þykir leitt að þú skulir vorkenna þér svona mikið vegna hækkunar á þegar svimandi háum lánum og að þú skulir neita að sjá að áfallið á hverjum og einu er oft í beinu hlutfalli við það hversu himinhátt viðkomandi hefur leyft sér að lifa

• mér þykir ekki leitt að lánin mín séu kannski lægri en þín en vissulega leitt að þú skulir ekki átta þig á því af hverju

• og síðast en ekki síst - hugsanlega eina algjörlega einlæga afsökunarbeiðnin - mér þykir afar leitt að ég skuli ekki hafa haft manndóm til þess að standa upp á meðan þú nöldraðir og biðja þig að halda kjafti og hugsa aðeins

 Ég hef margoft sagt það, eins og ég stend enn við, að mér leiðist að ræða alla þessa hádramatísku geðveiki sem einkennir stöðu mála í dag... en það þýðir ekki að ég hugsi ekki um þetta.  Ég er alltaf að sannfærast betur um það að þeir sem tala mest hugsa oft langminnst.

Viva Reykjavík með öll sín vandamál sem enginn annar fær smjörþefinn af - ég ætla að leyfa deyfðinni, vonbrigðunum og ergelsinu að spyrja; getur hugsast að helsta vandamál Reykjavíkur sé kannski að hún sé með langmesta hlutfall óþenkjandi einstaklinga?

Endurteknar, kjánalegar sögur af sjálfri mér eru allt sem ég hef að segja í dag;

Sælla Minninga

Ég stend, á berum bossanum, fyrir framan spegilinn á baðinu og mér er starsýnt á það sem við mér blasir. "Fimm ár" tauta ég, í vanþóknun og vantrú, rétt í því sem ég teigi fram vísifingur og strýk honum eftir ímyndaðri kjálkalínu á speglinum. "Þessi íðilfagra snoppa er allt of spegilslétt til að þessi tölfræði almanaksins geti mögulega verið rétt." Ég flissa þegar ég tauta þetta undir handakrikann, gríp svo hnefafylli af appelsínuhúð, neðan við sístækkandi bossann, og hristi duglega áður en ég dembi mér ofan í allt of heitt baðið.

Fimm ár finnst mér gífurlegur tími, þó er ekki nóg með að þessi fimm ár frá útskrift hafi liðið á ljóshraða heldur öll þau níu frá því að ég fyrst mætti í menntaskólann. Mér finnst það ekki ólíkleg tilhugsun að áður en ég verð búin að snúa mér við verði ég í sömu sporum og skemmtilega frúin sem flutti ræðu tuttugu og fimm ára júbilanta 16. júní. Á meðan ég hlustaði á hana rifja það upp hvernig hún mundi menntaskólann fór velti ég því fyrir mér hvernig menntaskólinn man okkur. Hvaða atvik eru það sem samferðafólkið man? Mér þykir forvitnilegt að velta því fyrir mér og eins þótti mér sérstaklega gaman að heyra mismunandi punkta frá ólíku fólki á þessum stutta tíma sem við áttum til endurfunda.

Eins og gefur að skilja var vinsælt að rifja það upp þegar ég, á harðahlaupum, missti niður um mig súmó-bleyjuna þegar við dimmiteruðum. Að sjálfsögðu flæktist þá frenjan vel fyrir fótum mér með þeim afleyðingum að ég féll kylliflöt og steinrotuð í göngugötuna á Akureyri, og tókst mér í leiðinni ekki aðeins að taka með mér heilann rekka af ferðatöskum, sem þar voru til sýnis, heldur líka að beygla og bráka vel á mér olnbogann. Skemmtilegt þótti að segja frá því í fréttatíma það kvöldið að súmóglímukappi hafi rotast í miðbæ Akureyrar. Þá er mér minnistætt eftir þetta þegar húsfrúin dásamlega frá Steinnesi kom og sauð okkur stöllunum egg og endaði svo á að þurfa að mata mig þar sem ég hef litla hæfni til slíkra verka með vinstri hendi.

Annað atvik, öllu ófrægara, var sagan af naglalakkeyðinum mínum í 1. bekk - hún er einstaklega heimskuleg. Hún barst þó oftast í tal núna þar sem frægasta atvik mitt um þessa helgi var kannski ekki mjög ósvipað. En það er skemmst að segja frá því að mér þótti einkennilegt þegar ég vaknaði eftir strembna óvissuferðina að ég skyldi æla sápukúlum. En svo kom á daginn að ég hafði, í misgripum, tekið glas af uppþvottalegi og tæmt úr því í skoltinn á mér. Svo það sé á hreinu - þá voru glösin hlið við hlið og alveg örugglega eins á litinn.

Það sem mér fannst þó flestir hafa hvað mest yndi af að rifja upp var fastur liður úr mötuneytinu. Nú er ég ekki viss hversu mikið fólk almennt veit um mig, en ég hef þó í gegnum tíðina, stöku sinnum, gerst sök af matvendni. Hér áður og fyrr þótti mér fátt verra en sósa, og hvað þá svona pottréttasósa prýdd alls konar grasi og viðbjóði. Þetta var þó vinsælt hjá þeim í mötuneytinu og var það ósjaldan sem okkur var boðið upp á gúllas í einmitt svona sósu með kartöflumús. Eins mikið og ég reyndi að láta lítið fyrir vanþóknun minni fara varð tækni mín við át á þessu þó fljótt mönnum kunnug og kom víst æði vel upp um sérvisku mína. Alltaf skyldi ég taka með mér auka vatnsglas og heilan regnskóg af bréfþurrkum. Kjötbitana veiddi ég svo upp einn af öðrum, skolaði þá í auka vatninu og þurrkaði af með bréfi. Ég sum sé át kjötið ískalt, vatnsmaukað og með trefjatæjum úr servíettunni. Þessi tækni var þó sjaldnar notuð þegar ég komst yfir símanúmerið hjá Greifanum.

En það er nú langt liðið frá þessum minningum, ég ætla þó ekki að lofa bót og betrun, en lengi má vona. Og á þetta jafnt við um bloggleti mína sem og sérvisku og seinheppni.

Fyrir þá sem ekki kannast við söguna af naglalakkeyðinum þá læt ég fljóta með aðra gamla færslu þar sem hún kom fyrir;

Asetonískir handakrikar

Þegar ég vaknaði í morgun vissi ég að ég færi ekki fram úr rúminu nema ég velti mér upp úr einhverju sem hefur komið mér til að skella upp úr í gegnum tíðina. Þetta var snúið verk þar sem ég er einstaklega þröngsýn manneskja, með háþróaða, vandláta og fágaða kímnigáfu og ekki þekkt fyrir það að hníga niður úr hlátri vegna einhverra smámuna. Ég lagði hugann í pollinn (sem kattarmjónan hafði útbúið á koddanum mínum með að reka bossann í vatnsglas í gluggakistunni) og fór að velta mér upp úr einhverju sem mér finnst fyndið. Ég fór að hugsa um einn morgunn síðan ég var í 1. bekk í menntaskóla – hvað ég hafði bitið það í mig að vinna bug á morgunillskunni og láta ekkert raska ró minni – þó það væri ekki nema þennan eina morgunn.

klukkuviðundur mitt öskraði þar til blóðhlaupnar glyrnur mínar opnuðust til að slátra þessari tussu, herbergisfélaginn lá steinsofandi í næsta rúmi og ég, elskuleg að venju, kunni ekki við að kveikja ljósið svo ég reyndi að græja mig aðeins í myrkrinu. Eftir að hafa nánast hengt mig við að koma mér í brjóstahaldarann og nær kæft mig við að hneppa buxunum mínum teygði ég mig upp í hillu til að sletta á mig smá svitarolloni, enn svefnblind og utangátta kippti ég mér lítið upp við fnykinn sem gaus upp þegar ég slengdi vænni gusu í handakrika mína. Það var ekki fyrr en ég fann vota strauma leka niður með síðum mínum sem ég áttaði mig á því að ég hafði gripið í naglalakkeyðinn í stað svitabrúsans.

Sótsvört af illsku og angandi af eiturgufum mætti ég í skólann stuttu seinna, staðráðin í að láta á engu bera og ljóma af tilbúinni kæti. Þegar ég svo þvældist fyrir sjálfri mér í efstu tröppunni, með þeim grátkómísku afleiðingum að ég skoppaði niður allar tröppurnar og inn í miðjan hóp myndarlegra 4bekkinga , stóð ég upp, vel rjóð og sælleg að sjálfsögðu, og gekk rakleiðis inn í stofu. Ég hafði þó enn ekki urrað!

Síðdegis, þegar skóla lauk var brosið enn á sínum stað. Þar sem ég arkaði á mínum kvenlega hálendishraða með 70 cm reglustrikuna mína gnæfandi upp úr skólatöskunni fannst mér dagurinn hafa heppnast alveg ágætlega. Það var ekki fyrr en ég leit upp og sá að fólk lá í hrönnum allt í kringum mig grenjandi úr hlátri að mér varð litið aftur fyrir mig til að komast að þeirri viðbjóðslegu staðreynd að ég hafði snarað einn gullfallegan 4bekking með reglustrikunni. Aumingja maðurinn hafði flækt reim utan um spjótið sem stóð upp úr töskunni og var búinn að dragast á eftir mér út alla ganga án þess að ná sambandi við þennan glaðhlakkalega geðsjúkling sem klárlega var með hugann einhversstaðar í sveitum landsins. Ég hélt mér væri allri lokið.

En hvað um það, upprifjun mín á þessum morgni var nóg til að ég drattaðist á lappir...

Ég var að tala við góðan vin minn Marty Hearty í gær, enda langt síðan ég hafði fengið af honum fréttir.

Marty er afar geðþekkur/sjúkur ungur maður sem ég var svo heppin að kynnast á námsárunum.

Hann er fæddur og uppalinn nærri landamærum lýðveldisins og Norður Írlands og birtist manni sem persónugerving þeirrar togstreiu sem þar ríkir. Á flestan hátt er hann þó bara gangandi skopmynd alls þess sem maður hefur ímyndað sér um írskar fyllibyttur - fyndnasti maður sem ég þekki en jafnframt einn sá ljúfasti. Mér þykir mjög vænt um kauða og hef, þrátt fyrir oft og tíðum skuggalegt líferni hans, óbilandi trú á honum. Ég var því himinlifandi þegar hann sagði mér að BBC hafi komist í stutt kvikmyndaverkefni sem hann gerði og keypt það. Þeir létu þó ekki staðar numið þar og hafa boðið honum vinnu við að skrifa fyrir sig gamanþætti. Samningar standa enn yfir og þykir mér spennandi að vita um framhaldið.

Hér sjáið þið áhrifamikið myndbandið sem opnað hefur augu mín fyrir þeim hrottaskap sem á sér stað í fótbolta.

http://www.bbc.co.uk/northernireland/milkcup/?vid=uuc_balls