Belfast á næstu grösum

27. desember ætla ég að skreppa út til að dvelja í nokkra daga í borg sem mér finnst ótrúlega heillandi og falleg. Það hefur efalaust mikið að gera með tregann og togstreituna sem mér finnast klæða borgina miklum sjarma.

 Víða er sem maður geti enn séð blóðugri sögunni bregða fyrir þrátt fyrir að aldrei hafi mér fundist ég í neinni hættu þar – enda löngu farin að segjast vera heiðin svo fólk færi ekki að setja ofan í við mig sökum trúar minnar... sem með árunum er orðin heldur óskilgreind.  

Fyrir fólk sem alið er upp í svo miklu trúfrelsi, eins og við erum vön hérna heima, virka venjurnar þarna ytra oft allt að því hjákátlegar. Það er líka svo sérstakt að sjá fólk sem alls ekki er trúað taka fullan þátt í allri vitleysunni (má nú sennilega ekki kalla þetta vitleysu en þannig kemur þetta mér bara oft fyrir sjónir). Það er ein saga sem mér finnst alltaf sýna svo mætavel hversu lítið umburðarlyndi kaþólikkar hafa fyrir mótmælendum – og gildir þetta tvímælalaust á báða vegu. 

Einn góður vinur minn var alinn upp af mótmælendum; írskum pabba og enskri mömmu. Hann hóf skólagöngu sína ekki fyrr en á tímum þar sem stjórnmálaloforð snérust aðallega um að grynnka gjánna á milli þessara tveggja andstæðu fylkinga. M.a. var farið að leifa meiri blöndun í skólum og fékk hann því að hefja göngu í Kaþólskum skóla. Þegar kaþólikkarnir fóru til messu, sem er orð sem eingöngu kaþólikkar nota – aðrir fara til kirkju, átti drengurinn að biðja með sínum hætti en þó þannig að lítið færi fyrir því. Það kom þó fyrir einu sinni að forfallakennari mætti til starfa og vissi hann ekki um ‘sérstöðu’ vinar míns og ýtti honum því áfram til messu með öðrum. Ekki dugðu neinar mótbárur og vissi drengurinn ekki fyrr en hann var kominn í skriftarstól. 

“segðu mér syndir þínar barn” sagði yfirveguð rödd í myrkrinu

“jah, ég blóta stundum og ég rúnka mér helling. Í gær reif ég líka kjaft við mömmu mína og svo kemur fyrir að ég steli” svaraði drengurinn og þótti nokkur léttir að geta fengið að koma þessu öllu frá sér á einu bretti.

Presturinn var hinn skilningsríkasti og taldi þetta eðlilegar syndir fyrir pilt á þessum aldri, bað hann þó að reyna að bæta ráð sitt og lagði fyrir hann að fara með eina Maríubæn fyrir svefninn. Sagði svo að hann fengi syndir sínar fyrirgefnar sem var, eðlilega, til þess að pilturinn varð hinn sælasti og ætlaði að hoppa út í sólskinið. 

Ekki veit ég hvað varð til þess að hann ákvað að snúa við og segja prestinum sannlega frá því að hann væri mótmælandi en ég veit að hann sá eftir því. Hann fékk skít og skammir og útlistun á því hversvegna hann væri líklegur til þess að fara til helvítis, svo voru honum lagðar fyrir 14 Maríubænir fyrir svefninn – þótt litla von segðist presturinn sjá fyrir svona stráka.   

 

Þetta fannst mér alveg merkilegt. Veit raunar lítið um þessar blessuðu Maríubænir en ég veit að 14 er alveg ótrúlega mikið meira en 1.  

En hvað sem þennan ágreining varðar þá hlakka ég til að kíkja í fríið –held bara fast í mína tilbúnu heiðni og þá er fátt sem ég þarf að óttast.